«Φτωχοί είμασταν. Δεν είχαμε στον ήλιο μοίρα. Ο πατέρα μου, ο μπάρμπα Αρίστος ήταν αγρότης. Ο πατέρας του, ο παππούς μου ο Αχιλλέας αγρότης και αυτός. Τα χέρια του σκαμμένα, οργωμένα σαν τη γη αλλά και οι δυο τους με ένα χαμόγελο ίσα με τον ουρανό. Έχει ο θεός, έλεγαν, κάθε εμπόδιο σε καλό, στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι. Μας μεγάλωσε και μας μόρφωσε η ίδια η ζωή. Στο χωριό δεν είχαμε δάσκαλο, μόνο έναν παπά που μας μάθαινε λίγα κολυβογράμματα. Έπαιρνε όλα τα παιδιά στο δάσος. Μας έστηνε και μας μάθαινε την αγάπη του Χριστού και τις αξίες της ζωής. Τη γλώσσα σας, μας έλεγε ο παπά Ανέστης, τη γλώσσα και την πίστη σας να έχετε και όλα θα πάνε καλά. Φτωχική ζωή. Δύσκολα χρόνια. Κατεβαίναμε στη ράχη της Μαμούλαινας που ήταν η πηγή για να γεμίσουμε μια κατσαρόλα με νερό και μετά άντε πάλι πίσω να το φέρουμε στο σπίτι. Αλλά δεν καταλαβαίναμε από κούραση. Όταν γυρνάγαμε σπίτι και τρώγαμε τη σούπα ζεσταινόταν η καρδιά μας. Πόσες φορές φάγαμε σούπα από την κατσαρόλα. Ούτε πιάτα ούτε κουτάλια, κατ ευθείαν από μέσα. Και ξερό ψωμί να μουλιάζει και να το τρως σαν να είναι το καλύτερο πιάτο σε ακριβό εστιατόριο. Θυμάμαι να μαζεύουμε τα στάχυα με τα χέρια και να τα σπάμε ψιλά ψιλά κομματάκια για να γίνουν αλεύρι. Το καλύτερο ψωμί. Και ντομάτα από το περβόλι. Αληθινή ντομάτα, να την τρως και να καταλαβαίνεις ντομάτα. Χωρίς χημικά. Φτωχοί άνθρωποι αλλά με πλούσια καρδιά και ζωντανές αναμνήσεις.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου