ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ

Ο κύριος Ποκοπίκος σχεδίαζε για δυόμιση ολόκληρα χρόνια το project του. Είχε επενδύσει πάρα πολλά χρήματα και πνευματική δύναμη για την τελειοποίηση της πρότασής του. Το μόνο που έμενε ήταν η κατάθεσή της στο αρμόδιο υπουργείο. Ήξερε ότι αυτές οι γραφειοκρατικές διαδικασίες είναι επίπονες και γι αυτό το λόγο είχε ψάξει και είχε βρει κάθε ΦΕΚ, κάθε νόμο και απόφαση που αφορούσε θέματα σχετικά με την πρότασή του. Ήταν σίγουρος, αισιόδοξος εκ φύσης, ήταν σίγουρος ότι θα πετύχαινε.Από τη στιγμή που ξύπνησε βέβαια είχε ένα περίεργο προαίσθημα. Σαν κόμπος στο λαιμό ένα πράγμα. Ένας αόριστος φόβος, μια ανησυχία, ένα στρές. Φυσιολογικά πράγματα βέβαια, ε; Ήταν το project της ζωής του. Θα ήταν χαζός να μην αισθανόταν τίποτα. Πάλι όμως, μια σειρά από ασύνδετα μεταξύ τους αλλά παράλληλα ενοχλητικά γεγονότα έκαναν τον κύριο Ποκοπίκο να αισθάνεται άβολα.Ήταν ο χαλασμένος θερμοσίφωνας που τον ανάγκασε να κάνει παγωμένο ντους πρωινιάτικα και το αυτοκίνητό του που δεν έπαιρνε μπρος και το ανάγκασε να πάρει τη συγκοινωνία, ήταν το χαμένο εισιτήριο και ο ελεγκτής που τον έκανε ρεζίλι (κουστουμάτος είσαι φίλε αλλά εισιτήριο δεν κόβεις) και τον ανάγκασε να πληρώσει πρόστιμο, ήταν το χαλασμένο ασανσέρ στο υπουργείο (έντεκα όροφοι με τα πόδια, πρωινή γυμναστική), ήταν και η υπάλληλος που του είπε ότι χρειάζεται χαρτόσημο των πέντε και άντε πάλι έντεκα όροφοι με τα πόδια και μετά ο περιπτεράς που δεν είχε ρέστα από κατοστάευρω και τον έστειλε να πάει να χαλάσει και ήταν και η ατελείωτη περιφορά του κυρίου Ποκοπίκου απο γραφείο σε γραφείο και από όροφο σε όροφο και από υπάλληλο σε υπάλληλο, έλεγχος και επανέλεγχος και φωτοτυπίες και πρωτόκολλα και μετά πάλι έλεγχοι.

Ο κύριος Ποκοπίκος αισθανόταν κουρασμένος, γερασμένος. Αλλά μέσα του η θέληση, θα τα καταφέρω, έχω πείσμα, έχω επιμονή.

Έφτασε σε ένα σκονισμένο γραφείο. Πάνω του άπειρα χαρτιά και φάκελοι, περιτυλίγματα από καραμέλες και στάχτες από τσιγάρα. Ένας ξερακιανός καραφλός υπάλληλος με γυαλάκια τον μισοκοίταξε.

"Ο κύριος Ποκοπίκος; Σας περιμένει ο κύριος διευθυντής, ελάτε μαζί μου, μας ταλαιπωρήσατε λιγάκι σήμερα, δεν ήρθατε σωστά προετοιμασμένος αλλά δεν πειράζει, δεν πειράζει, η υπηρεσία βρίσκεται εδώ για να εξυπηρετεί τον πολίτη, παρακαλώ περάστε από εδώ, σας περιμένει ο κύριος γενικός."

Ο ξερακιανός, γλοιώδης και απωθητικός υπάλληλος τον συνόδευσε μπροστά από μια βαριά μεταλλική πόρτα. Περιμετρικά της πόρτας υπήρχαν χαραγμένα αρχαία μυστικιστικά σύμβολα. Ξεραμένο αίμα χρωμάτιζε το ξύλινο χερούλι της, σκαλισμένο σαν μορφή δράκου. Η βαριά πόρτα άνοιξε. Μπροστά στον κύριο Ποκοπίκο εμφανίστηκε το πιο αποτρόπαιο θέαμα της ζωής του:

ένα φρικιαστικό όν καθόταν σε ένα θρόνο φτιαγμένο από ανθρώπινα κόκαλα και νομοθετικά διατάγματα. Αντί για χέρια είχε άπειρα πλοκάμια και στο τέλος τους, σφραγίδες πρωτοκόλλου. Το πρόσωπό του δεν ήταν πρόσωπο ανθρώπου αλλά κάτι ανάμεσα στον Τσουκάτο, τον Σημίτη και τον Κατσανέβα. Από τα μάτια του έσταζε κόκκινο μελάνι και από πίσω του μια δέσποζε ένα τεράστιο αυτόγραφο του Απόστολου Γκλέτσου.

"Το τέρας της γραφειοκρατίας."
Μουρμούρισε ο κύριος Ποκοπίκος και τράβηξε το σπαθί του από τον χαρτοφύλακά του.

"Σε περίμενα Ποκοπίκο. Κανένας δε θα νικήσει το Τέρας της Γραφειοκρατίας. Είμαι αιώνιος, μπλααααααργκ!"

Ο κύριος Ποκοπίκος άρχισε να τρέχει αριστερά και δεξιά προσπαθώντας να κουράσει το τέρας. Τα φρικτά ουρλιαχτά του έσπαζαν τα τύμπανα των αυτιών του. Στο δάπεδο σάπιζαν πτώματα από γενναίους πολεμιστές που προσπάθησαν να νικήσουν το τέρας. Οι υπάλληλοι του υπουργείου είχαν μαζευτεί στην αίθουσα και επευφημούσαν το φρικαλέο πλάσμα.

"Φάτον! Σκίσε του τα πρέκια! Ξέσκισέ τον!"

"Σκάστε αχρείοι προδότες" Φώναξε ο Ποκοπίκος.

Το τέρας κοίταξε τους υπαλλήλους και σήκωσε τα πλοκάμια του χαιρετώντας τους με έναν περίεργο τελετουργικό τρόπο. Ο Ποκοπίκος άρπαξε την ευκαιρία και κάρφωσε το σπαθί του στην καρδιά του κτήνους. Το τέρας έβγαλε ένα φρικιαστικό ουρλιαχτό που αντήχησε σε όλο το υπουργείο.

Οι υπάλληλοι πάγωσαν έντρομοι.

Εξουθενωμένος ο Ποκοπίκος έκοψε το κεφάλι του κτήνους και το έδειξε στους τρομαγμένους υπαλλήλους.

"Where is your god now bitches?"

Τους είπε χαμογελώντας, ένα χαμόγελο που έσβησε αμέσως όμως. Από την άκρη του δωματίου εμφανίστηκε ο υπουργός με ένα περίστροφο. Η σφαίρα βρήκε τον Ποκοπίκο στο δόξα πατρί.

Ο υπουργός κοίταξε τους υπαλλήλους.

"Μαζέψτε αυτό το χάλι, και φροντίστε να καταστρέψετε τα στοιχεία. Δεν πρέπει να μαθευτεί ποτέ ότι ένας Ποκοπίκος νίκησε το τέρας της γραφειοκρατίας. Και ετοιμάστε την τελετή. Χρειαζόμαστε νέο τέρας. Φέρτε μου και έναν καφέ από τα Μικέλ."